Onze tweede review: dit keer over een wagen die te vinden is op de tweedehandsmarkt. Een Aston Martin DBS van 2009 in obsidian black. Een supercar waar velen enkel van kunnen dromen. Een supercar die jaren dienst deed als bureaublad achtergrond. Moeilijk om een objectieve review te schrijven zonder te vervallen in enthousiaste oerkreten. James Bond reed met dit type wagen in Casino Royale. Owwwwwwyeeeaaaahhh!
Oorspronkelijk was de DBS zo goed als onbetaalbaar. Ondertussen zijn ze als tweedehandswagen voor iets meer mensen haalbaar. Met een prijskaartje ruim boven de 100.000 euro is hij nog steeds voorbehouden voor de happy few. Vergeet de BIV kost niet! (Die loopt gelijk met de prijs van een basis Volkswagen UP). Nu we dat besproken hebben, kunnen we ons focussen op de wagen zelf.
De Aston Martin DBS werd aan het grote publiek voorgesteld tijdens de 2007 Pebble Beach Concours d’Elegance. Een nieuw vlaggenschip dat het technisch vernuft van Aston Martin in de verf moest zetten.
Door mijn lengte van 194 cm is de eerste test altijd: ”Hoe vlot kan ik in- en uitstappen en heb ik voldoende ruimte om comfortabel te zitten?” In het geval van de DBS valt op het in- en uitstappen amper iets aan te merken. Logisch aangezien dit een Gran Tourer is (kortweg GT), gemaakt om in comfort en stijl lange afstanden af te leggen. Ondanks die nadruk op comfort, is de hoofdruimte iets beperkter. De elektrische zetels zo laag mogelijk instellen is de boodschap!
Eenmaal plaatsgenomen: als je het afstellen van de stoelen en spiegels achter de rug hebt, valt de intuïtieve design van het dashboard meteen op. De ingenieurs bij Aston Martin hebben het dashboard georganiseerd op een manier die ervoor zorgt dat je instinctief de basiselementen terugvindt. De ECU sleutel hoort thuis in het midden van de console. Eenmaal die ECU sleutel op zijn plaats zit, komt het monster met 12 cilinders tot leven. Je duwt vervolgens op de Neutral, Park, Reverse of Drive knop en je bent vertrokken. De parkeersensoren zijn geen overbodige luxe, de DBS is niet de meest overzichtelijke wagen om parkeermanoeuvres mee uit te voeren.
Ondanks het enorme vermogen van de wagen voelt hij heel verfijnd aan bij stapvoets rijden en manoeuvreren. Ook bij gebruik in de stadsomgeving is de wagen verbazingwekkend ingetogen. Je voelt de grote kracht van de 5.9 liter V12 in de soepelheid van de wagen. Vergelijkbaar met een bodybuilder die een gewicht van 30 kilogram verplaatst alsof het een hoofdkussen is. De soepelheid verraadt de onderliggende kracht (516 PK / 380 KW). Het nadeel van die soepelheid is dat je in enkele seconden ver over de toegelaten snelheid zit. Door de combinatie van comfort en kracht ligt het snelheidsgevoel veel lager in dit soort wagens.
Als je de drukke stadswegen inruilt voor wegen met iets meer ruimte kan je opteren voor de sport modus. Die Sport modus is meer dan wat sneller schakelen en wat hardere vering. Je hoort onmiddellijk het verschil aan het uitlaatgeluid. Je merkt het nog meer aan de manier waarop de acceleratie ontplooit. In de standaardmodus, is de wagen heel krachtig maar blijft het comfortabel. In de “Sport” modus, vergeet je dat dit een GT is: de acceleratie is explosief.
Dr. Jekyll en Mr. Hyde. Het was de ambitie van Aston Martin om een wagen te maken die perfect kan dienst doen als comfortabele kilometervreter maar tegelijk ook dienst kan doen als racewagen op het circuit. Bij het bochtenwerk verliest de DBS nooit volledig zijn GT gevoel. Bij oneffenheden in een bocht voel je onmiddellijk: deze wagen is ontwikkeld op het circuit (Nürburgring). Onze belgische wegen zijn van onvoldoende kwaliteit om optimaal van de sportmodus te kunnen genieten.
De 6-traps automaat onderneemt een verdienstelijke poging om een manuele versie te doen vergeten. Puristen zweren vaak bij die manuele versie. In het geval van de DBS kan je de keuze reduceren tot een simpele vraag: welke van de DBS zijn persoonlijkheden spreekt je het meest aan? De iets elegantere verfijnde dokter Jekyll (Automaat)? Of de rauwe adembenemende mister Hyde (Manueel)? Ik zou persoonlijk meer genieten van een lange trip op de Britse secundaire wegen dan een trackday op de Nürburgring (doodsangsten uitstaan met dit monster!) . Het enige wat ik mis bij deze automatische transmissie is dat knetterende geluid bij het terugschakelen. Dat is een opoffering die ik bereid ben te maken.
Het 2009 model was het eerste waarbij een Bang&Olufsen stereo standaard is. Ik heb die heel even getest. Ja het klinkt goed! Maar niet goed genoeg om de radio te verkiezen boven dat fenomenale V12 geluid . Wat het ingebouwde navigatiesysteem betreft, dat is het enige element die de leeftijd van de wagen weggeeft.
De design: krachtige maar tegelijk sierlijke lijnen, waarbij de achterflanken iets breder staan. Het was liefde op het eerste zicht toen ik de DBS voor het eerst zag bijna 10 jaar geleden. Die liefde flakkert heviger dan ooit op na deze testrit. De DBS blijft in mijn top 5 van mooiste wagens allertijden.
Pluspunten:
- V12 soundtrack
- Twee supercar persoonlijkheden in 1 wagen.
- Design
- James Bond Gevoel
- Momenteel zoveel in waarde gezakt dat de waarde enkel nog kan stijgen.
Minpunten:
- Enkel de happy few kunnen zich deze wagen permitteren.
Conclusie: Ik weet nog hoe mijn hart brak in de cinema, toen James Bond in Casino Royale zijn Aston Martin DBS crashte. Ik had in mindere mate opnieuw dat gevoel toen ik de wagen terug zag binnenrijden bij de dealer. Het zal even afkicken worden. Tegelijk ben ik dankbaar voor de opportuniteit. Wie dit soort wagens decadentie verwijt heeft theoretisch gezien, volledig gelijk. In de praktijk ondervind je dat dit soort wagens materialisme overstijgen. Het is een met de hand gebouwd kunstobject, dat je moet beleven om te begrijpen.
Wie het kapitaal heeft moet deze wagen zeker overwegen, de V12 wagens zijn een uitstervend ras. Koop er één, zorg er goed voor en binnen 15 jaar zal je investering opbrengen.
Foto’s en Review: Jonas
Met dank aan Lieven Gheysens en het team van Bavaria Motors
