“De auto is een melkkoe waar de overheid gretig aan zuigt!”, verkondigde onze docent fiscaliteit, jaren geleden. En dat is een waarheid als een (melk)koe. Het is sinds onze studententijd enkel verslechterd. Een plezierwagen is niet voor iedereen weggelegd door de hoge belastingen op alle bolides die een grotere motor hebben dan een grasmachine en de alsmaar stijgende brandstofprijzen. Gelukkig zijn er nog merken die een inspanning doen om een pretraket(je) op de markt te brengen aan een relatief democratische prijs. Of de nieuwe Swift sport tot die categorie behoort zullen we in deze review bespreken.
Aan het vorige model hebben we alvast heel wat plezier beleefd, al was het dan voornamelijk in een gestript exemplaar dat we huurden om de Nürburgring onveilig te maken. Menig krachtigere wagens werden er afgereden door dit vinnig bakje (hoofdzakelijk in de bochten). Maar dat is een ander verhaal.
De nieuwe Swift Sport doet het vanaf nu met een turbo, dat brengt voor- en nadelen met zich mee, het grootste voordeel is natuurlijk dat meer koppel voor handen is, het maximum koppel is beschikbaar vanaf 2500 toeren . Dat maakt een groot verschil op de snelweg, vlot accelereren is geen probleem zelfs zonder eerst een verzet (of twee) lager te schakelen. Dit is zeldzaam bij stadswagens, meestal zijn het niet de ideale kilometervreters. Dankzij de vlotte motor, de comfortabele semi kuipstoelen en de adaptieve cruise control zijn lange afstanden niets om tegen op te zien in deze Suzuki. De Swift Sport is nu een stuk polyvalenter en als kers op de taart zorgt de turbo voor een daling van de CO2 uitstoot van 147 gram/km (vorig model) naar 125 gram/km.
Er zijn meestal ook nadelen verbonden aan een turbo, in het geval van een sportwagen is het meest voor de hand liggende: minder hoog in toeren kunnen gaan en bijgevolg sneller moeten schakelen. In dit geval bots je op de begrenzer aan 6000 toeren. Al moeten we erbij vertellen dat het hoog in toeren jagen eigenlijk niet noodzakelijk is aangezien het maximum koppel quasi direct beschikbaar is. Wat hoofdzakelijk te danken is aan de turbo. De vorige Swift Sport moest je absoluut boven de 4500 toeren houden om van een sportieve rijervaring te kunnen spreken. Een turbo heeft eveneens een dempend effect op het motorgeluid, in een luxe-sedan kan dat een pluspunt zijn. In een wagen met een sportief karakter is dat eerder een nadeel, in dit geval is er tot 5000 toeren amper sprake van motorgeluid. Bij deze heb je alsnog een goed excuus om tot aan 6000 toeren door te duwen.
Met een 1.4 turbo motor aan boord zul je geen snelheidsrecords breken natuurlijk, de enige manier om met een bescheiden vermogen (140 pk) toch een sportsensatie te realiseren is door het gewicht laag te houden. Dankzij een gewichtsbesparing van 80 kg tegenover de vorige generatie klokt deze baby hothatch af op 975 kg.
In een rechte lijn zal de Swift Sport amper potten breken, een sprintje 0 naar 100 neemt ongeveer 8 seconden in beslag, aangezien een Swift Sport geen sprintmachine is moeten we hem zijn beperkte capaciteiten op dat vlak ook niet al te zwaar aanrekenen. Je koopt ook geen Ferrari om vervolgens te verkondigen dat het een slechte wagen is omdat je er geen wasmachine mee kan vervoeren.
De grootste troef van de vorige Swift Sport blijft behouden ondanks het uitzwaaien van de atmosferische motor: de toegankelijke sportieve sensatie. Het blijft het ideale opstapje naar het hothatch segment. Perfect om op krappe slingerwegen aan toegelaten snelheden een hoop plezier te beleven. Het gaat gretig de bocht in en komt er even gretig terug uit. Je hoeft geen ervaren rallypiloot te zijn om het ding aan een stevig tempo door een bocht te sturen. Zelfs op een nat en modderig wegdek zal het onderstel amper een krimp geven. Het doet terugdenken aan de Golf GTI van weleer, een pretentieloze lichtgewicht plezierwagen. Als je met een potente hothatch zoals de I30N in tweede verzet plankgas geeft in het midden van een krappe bocht zal je de inner-Stig moeten aanspreken om geen brokken te rijden. Bij de Swift Sport mag zelfs een beginneling genadeloos de zweep laten klappen.
In de stadsomgeving doet de Swift Sport eveneens perfect wat je van hem verwacht, met de bescheiden afmetingen van de wagen en de achteruitrijcamera kun je hem zelfs op krappe parkeerplaatsen vlot inparkeren. De snelheidsmeter reikt een tikkeltje ambitieus tot 260, wat het exact aflezen van 50 km per uur op de analoge teller minder praktisch maakt. Met een druk op de knop projecteer je allerlei informatie op het schermpje tussen de toerenteller en snelheidsmeter, turbo druk, olie temperatuur, G-force meter en nog een hoop andere toeters en bellen. Een digitale snelheidsmeter? Die zijn ze vergeten… Ook een fysieke volumeknop op de middenconsole blinkt uit in afwezigheid.
Kleine overpeinzing: “Had de prijsverhoging tegenover het vorige model voor een stuk vermeden kunnen worden door bepaalde zaken optioneel aan te bieden?”, het antwoord is niet eenduidig, het vorig model werd in elkaar gestoken in Hongarije terwijl de nieuwe generatie rechtstreeks geïmporteerd wordt van Japan. Wat de prijsverhoging deels verklaart.
Het opgegeven verbruik van 6 liter per 100 kilometer is een tikkeltje optimistisch maar toegegeven zelfs als je op een sportieve manier rijdt, is het verbruik verre van buitensporig.
Het verder verfijnen van de basissystemen, zoals het multimediasysteem, was wenselijk geweest voor ze de meer hightech snufjes introduceren. Concreet voorbeeld: muziek afspelen van Spotify werkt niet via Bluetooth, je bent dus aangewezen op een kabel. Via de aux-poort kan je vlekkeloos afspelen als je smarthphone nog een aux uitgang heeft tenminste. En dan loopt de batterij van je smartphone snel leeg. Via USB-kabel verbinden, met apple carplay, verloopt moeizaam. Telkens je de motor opstart ben je al snel een dikke minuut bezig met connecteren, zonder garantie op succes. Tijdens de testperiode weigerde het systeem regelmatig dienst. Voor de Millenial generatie is een degelijk multimedia systeem een must. Al helpen die actieve veiligheidssystemen om de prijs van de verzekering betaalbaar te houden, ook niet onbelangrijk voor de jeugd. Ach, kiezen is verliezen!
Pluspunten
- Zeer toegankelijke plezierwagen
- Lage kosten
Minpunten
- Jammer dat full option de enige mogelijkheid is
Conclusie: In het hothatch segment is de stelling “Less is more” al een poosje niet meer in zwang. De Swift Sport levert echter het bewijs dat je geen 200 of 300 pk nodig hebt om sportief te rijden. De term “hothatch” is niet helemaal van toepassing maar in het baby-hothatch segment staat hij behoorlijk zijn mannetje. Ik zou voorstellen om hem te herdopen naar “Sporty Swift”, wat correctere verwachtingen oproept. Een rasechte sportwagen is het niet, maar vreemd genoeg is dit een pluspunt voor deze Swift. Je krijgt een dagelijks bruikbare wagen die zowel in de stadsomgeving, snelweg en plattelandswegen perfect doet wat je van hem verwacht. Aan een competitieve prijs en dito gebruikskosten. De schoonheidsfouten in het multimediasysteem kom je even goed tegen bij merken die een pak duurder uitvallen. Laten we nog even terugkomen op de vraag van de inleiding: is de Swift Sport een betaalbare plezierwagen? Ja, er valt heel wat plezier te rapen bij deze Suzuki, zonder dat hij daardoor een minder capabele stadswagen is. Ook het prijskaartje is voor de gewone sterveling nog te behappen. Kortom een heel puike evenwichtsoefening van Suzuki!
